باپیروزی انقلاب اسلامی ، شرایط نوینی در ایران پدید آمد که سرنوشت ملت ایران را در مسیر جدیدی قرارداد و دیری نپائید که نشانه های این تحرک به صورت یک حرکت ملی و مبتنی بر باورهای دینی در بخش های مختلف انکشاف وسازندگی ایران اسلامی آشکار شد.
یکی از ویژگی های سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران ، آغاز خيزشي بزرگ برای جبران عقب ماندگی های گذشته در عرصه های علمی و پیشرفت صنعتی است .
دستیابی به انرژی هسته ای برای مصارف صلح آمیز نيز از جمله این موفقیت ها است که امروز به یکی از افتخارات علمی ملت ایران تبدیل شده است.

خبر دستیابی ایران به چرخه تولید سوخت هسته ای ازطریق غنی سازی اورانیوم باراه اندازی یک زنجیره کامل غنی سازی ، در روز بیستم ماه حمل سال 1385 / 8 اپریل - 2006.م / ازسوي محمود احمدی نژاد رئیس جمهوری اسلامی ایران طی مراسمی در شهر مشهد مقدس اعلام و این روز درتقویم ایران به نام روز ملی فناوری هسته ای نامگذاری شد .
توانمندی ایران درعرصه انرژی هسته ای که براستعدادها وخلاقیت های جوانان ومتخصصان ایرانی تکیه دارد ، نقطه عطفی درشکوفایی استعدادهای علمی ایران اسلامی به شمار می رود، اما این موفقیت به آسانی بدست نیامده است.

پیشینه فعالیتهای ایران برای بهره مندی از دانش هسته ای به 25 سال پیش از پیروزی انقلاب اسلامی باز می گردد ، سالهایی که مقارن با دوران اوج وابستگی رژیم شاه به امریکا بود . درسال 1956 موافقتنامه ای درخصوص همکاری هسته ای میان ایران وامریکا امضا شد . یک سال بعد ایران به عضویت آژانس بین المللی انرژی اتمی (IAEA ) درآمد وبه فاصله یک دهه درسال 1967 يک رآکتور پنج مگاواتی آموزش وتحقیقاتی ، با همکاري امریکا دردانشگاه تهران نصب وراه اندازی شد .

برنامه هسته ای ایران پیش از پیروزی انقلاب اسلامی با پیوستن ایران به معاهده منع تولید و گسترش سلاحهای اتمی ( NPT ) درسال 1968 ازسرعت وشتاب بیشتری برخوردار شد و سه سال بعد سازمان انرژی اتمی ایران با برنامه احداث نیروگاه هسته ای برای تولید برق تاسیس شد . در همان مقطع مذاکراتی میان ایران و کشورهای آلمان ، فرانسه وامریکا برای خرید نیروگاههای هسته ای انجام شد وسازمان انرژی اتمی ایران نیز قراردادهای مربوط به تامین سوخت 60 ساله و قابل تمدید را با سه کشور مذکور برای تامین سوخت نیروگاه ها منعقد کرد.
براساس قراردادی که بین سازمان انرژی اتمی ایران و شرکت " گرانت ورک یونیون " آلمان غربی منعقد شد ، این شرکت موظف شد یک رآکتور 1200 مگاواتی را دربوشهر در جنوب ایران راه اندازی کند.
فرانسوی ها نیز درسال 1967 در قراردادی مشابه ساخت دونیروگاه هسته ای با ظرفیت 900 مگاوات در "دارخوین " در جنوب ایران را برعهده گرفتند .
رژیم شاه در ایران در اقدامی حمایتی از فعالیت های هسته ای شرکت های فرانسوی، ده فیصد سهام شرکت غنی سازی اورانیوم فرانسه موسوم به "اوردیف " را که به صورت کنسرسیوم شرکتهای بین المللی متشکل از بلجیم، ایتالیا، اسپانیا وفرانسه درزمينه غنی سازی اورانیوم فعالیت می کرد ، خریداری کرد . به این ترتیب ایران وارد جرگه مشتریان برق هسته ای طیف کشورهای هم پیمان امریکا شد . اما این هم پیمانی عمرچندانی نداشت و با پیروزی انقلاب اسلامی و خارج شدن ایران از زیرسلطه امریکا عملاً همه وعده های داده شده به رژیم شاه برای هسته ای شدن ایران به حال تعلیق درآمد . به این ترتیب مجموعه فعالیتهای هسته ای ایران فقط به طرح نیروگاه بوشهر ختم شد که تنها نیمی از فعالیت های اجرایی آن درسطح عملیات فزیکی انجام شده بود.
با پیروزی انقلاب اسلامی قراردادهای هسته ای ایران وغرب به حالت تعلیق درآمد وباشروع جنگ تحمیلی ، تاسیسات بوشهر و دارخوین مورد تهاجم گسترده طیارات عراقی قرارگرفت .
شرکتهای آلمانی وفرانسوی نیز به بهانه عدم امنیت ، اقدام به فسخ یک جانبه قراردادهای خود با ایران کردند . این اقدامات در واقع سرآغاز کارشکنی های غرب برای جلوگیری از پیشرفت وسازندگی ایران بود که به تدریج در سایربخش های انکشاف صنعتی و اجرایی از جمله با فشار امریکا به جاپان برای انصراف از مشارکت در طرح ساخت بند کارون -3 نمایان تر شد .
البته برای ملت و نظام جمهوری اسلامی ایران مسلم بود که دشمنان ایران ، هیچگاه قدمی برای پیشرفت ایران برنخواهند داشت . تجربه هشت سال جنگ تحمیلی عراق علیه ایران نیز نشان داد که امریکا به چیزی جز نابودی و شکست انقلاب اسلامی در ایران نمی اندیشد . بنابراین ، تصور اینکه غرب بخواهد قدمی برای ایران آن هم در زمینه دانش هسته ای بردارد ، اساساً دور از ذهن بود. از اینرو با آغاز روند بازسازی ایران پس از پایان جنگ تحمیلی ، جمهوری اسلامی ایران مذاکراتی را با روسیه به منظور اتمام پروژه نیمه تمام نیروگاه برق هسته ای هزارمگاواتی بوشهرآغاز کرد . این مذاکرات نیز اگرچه فراز و فرودهای فراوان داشت ، سرانجام درچارچوب توافقنامه ای که درسال 1996 بین ایران وروسیه امضاء شد ، کارتکمیل نیروگاه بوشهر آغاز شد . این پروژه اکنون مراحل پایانی خود را طی می کند و قرار است سال آینده نخستین برق تولیدی این نیروگاه به طور آزمایشی وارد مدار شبکه سراسری برق ایران شود .

روند دانش هسته ای در ایران تجربه ای آموزنده است و نشان داد که ایران برای رسیدن به قله های علمی و جبران عقب ماندگی های گذشته به جهشی بزرگ نیاز دارد و این حرکت می بایست مبتنی بر خودباوری و تکیه بر دانش بومی ایران باشد واین همان نقطه آغاز و دلیل اصلی خصومت آشکار با ایران در زمینه دانش هسته ای است.
جمهوری اسلامی ایران برای تولید سوخت هسته ای مورد نیاز بیش از 20 نیروگاه هسته ای که در سند چشم انداز توسعه برای تولید بیست هزار مگاوات برق از انرژی هسته ای پیش بینی شده است ، به چرخه کامل تولید سوخت هسته ای نیاز دارد این چرخه که مرحله نخست آن با استخراج اورانیوم آغاز شد ، در مراحل بعدی با فرآوری و تولید کیک زرد و تبدیل آن به ماده اولیه سوخت هسته ای باموفقیت طی شد . با احداث دو فابریکه یو - سی - اف اصفهان و پروژه رآکتور آب سنگین اراک که تماماً تحت نظر آژانس بین المللی انرژی اتمی انجام شده است ، ایران از توان علمی و صنعتی در چرخه کامل تولید سوخت هسته ای برخوردارشد .

دستیابی ایران به تکنالوژی هسته ای یکی از دستاوردهای بزرگ نظام جمهوری اسلامی ایران محسوب می شود . اهمیت این دستاورد در آن است که ایران علی رغم پیچیده بودن این تکنالوژی توانست باوجود تحریم های اقتصادی ، تخنیکی ، تکنولوژیکی و سایر محدودیت ها که از سوی غرب به ایران تحمیل شد ، به این سطح از توانایی علمی دست یابد وهمین مسئله سبب شد امریکا و معدودی از کشورهای غربی جنگ روانی و فشار سیاسی بر ایران وارد کنند تا مانع از ادامه حرکت ملت ایران در مسیر پیشرفت وانکشاف در دانش هسته ای شوند. این تحرکات و فشارها در دوره فعالیت دولت نهم وارد مرحله جدیدی شد و امریکا فشار بر ایران را ازطریق ارجاع دوسیه هسته ای ایران به شورای امنیت و تحمیل چهار قطعنامه ضد ایران تشدید کرد .
طرح ادعای تلاش ایران برای دستیابی به سلاح اتمی از سال 2003 تاکنون محور عمده این دشمنی بوده است . امریکا در فاصله سالهای 2003 تا 2005 برغم همکاری گسترده ایران با آژانس و حسن نیت ایران در تعلیق داوطلبانه و موقت غنی سازی اورانیوم ، بر شدت فشارها برایران افزود، و با فشار برآژانس بین المللی انرژی اتمی ، موضوع هسته ایران را از مسیر کارشناسی خارج کرد .
این روند درحالی ادامه یافت که طیف جدیدی از ائتلاف سیاسی علیه ایران درقالب گروه 1+5 متشکل از پنج عضو دایم شورای امنیت و آلمان، رودرروی ایران قرارگرفتند وبا اتخاذ رویکردی دوگانه مانع از عملکرد شفاف آژانس بین المللی انرژی اتمی در چارچوب همکاری با ایران شدند . ایران با وجود این ، با آمادگی کامل در یک برنامه زمانبندی شده در چارچوب توافق ایران و آژانس در اگوست 2007 به تمامی سئوالات ومسایل موردنظر آژانس بین المللی انرژی اتمی پاسخ گفت ، به گونه ای که محمد البرادعی رئیس آژانس هربار واز جمله در آخرین گزارش خود درباره فعالیت های هسته ای ایران به شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی در دسمبر 2008 برای چهارمین بار بر صلح آمیز بودن فعالیتهای هسته ای ایران صحه گذارد . این درحالی بود که پیش از آن 16نهاد استخباراتی امریکا نیز در سال 2007 با انتشار گزارشی بی سابقه اذعان کردند که فعالیتهای هسته ای ایران هیچ انحرافی به سمت تولید سلاح اتمی ندارد وکاملاً منطبق با قوانین و پادمان هسته ای است .
این گزارش ها هریک به تنهایی کافی بود تا موضوع هسته ای ایران از شورای امنیت به آژانس بازگردد و به اقدامات غیرقانونی و مداخله شورا در این موضوع خاتمه داده شود . اما از آنجا که امریکا هیچگاه بدنبال حل مسایل ادعایی در این باره نبوده است ، مانع از به نتیجه رسیدن روند مذاکرات ایران و اتحادیه اروپا شد . واشنگتن با ورود به قراردادهای نامتعارف هسته ای در منطقه واصرار بر تحمیل تحریم های اقتصادی بر ایران ، شورای امنیت و معاهدات بین المللی رابه ابزاری سیاسی برای مقاصد یکجانبه خود تبدیل کرد ، درحالی که چنین سیاستی را نه فقط ملت ایران بلکه خانواده بزرگ جنبش عدم تعهد با یکصد وهجده کشور عضو ، مردود و غیرقابل قبول می داند . جامعه جهانی برحق ایران برای بهره مندی کامل از چرخه سوخت هسته ای و دانش هسته ای صلح آمیز تاکید دارد و مداخله امریکا در کار آژانس بین المللی انرژی اتمی و استفاده ابزاری از شورای امنیت را تهدیدی علیه صلح و امنیت و پیشرفت ملت ها می داند . این مساله حمایت ملت ایران را در ادامه راه ، مصمم تر و سایر کشورهای در حال انکشاف را در دفاع از حقوق مشروع خود راسخ تر کرده است .